ŚWIĘTA AGNIESZKA
Przyszła na świat w okolicach roku 300 naszej ery. Badacze nie są zgodni co do dokładnej daty jej narodzin, jednak pewnym jest, że było to za czasów panowania cesarza Dioklecjana. Rodzice Agnieszki byli bogatymi i wpływowymi rzymianami, którzy mimo ówczesnych prześladowań chrześcijan, byli głęboko wierzący. Mimo niebezpieczeństwa,w tym duchu wychowywali także swoją córkę. Mała Agnieszka, mając kilka lat złożyła śluby czystości i zawierzyła swoje życie Bogu.
Wszyscy, którzy mieli przyjemność poznać Agnieszkę, byli zgodni co do tego, że jest to jedna z najładniejszych i najbardziej uroczych dziewczynek w całej okolicy. Na jej urodę szybko zwrócił uwagę syn rzymskiego starosty Semproniusz. Poprosił Agnieszkę o rękę, jednak wyjaśniła mu, że jest oddana już innemu Oblubieńcowi, mając na myśli Boga. Młodzieniec bardzo się zasmucił na tę wiadomość, a gdy cierpienie syna zobaczył jego ojciec, od razu udał się do Agnieszki na rozmowę. Usłyszał on jednak to samo. Bardzo go to zdenerwowało i w ramach zemsty, nakazał Agnieszce oddać hołd pogańskim bogom i wyjść za jego syna. Najpierw prosił, potem groził, a po kolejnej odmowie, nakazał spalić nieugiętą dziewczynę na stosie.
Zrozpaczeni rodzice sami pochowali szczątki córki i długo czuwali w modlitwie nad jej grobem. Niedługo potem ukazała im się w pięknych szatach, uśmiechnięta, szczęśliwa i trzymająca na ręku białego baranka. Pocieszyła rodziców, że w końcu jest u boku swojego Pana. Agnieszka została uznana za świętą, a cesarz Konstancjusz nakazał wybudować nad jej grobem wspaniały kościół, w którym do tej pory, co roku papież święci dwa baranki, które następnie pielęgnowane i karmione są przez zakonnice. Z ich wełny tradycyjnie wyrabia się paliusze, które wręczane są kardynałom, arcybiskupom i innym wysokim rangą duchownym.
