ŚWIĘTY BOGUMIŁ
Błogosławiony Bogumił na świat przyszedł na początku XII wieku w wielkopolskiej Koźminie. O jego dzieciństwie nie wiadomo nic, w przekazach pojawia się dopiero jako opat założonego w 1185 roku klasztoru cystersów w Koprzywnicy. Rok później Bogumił został doceniony przez przełożonych, którzy postanowili mianować go biskupem Poznania.
Nie zagrzał tam jednak długo miejsca, ponieważ rok później, objął stanowisko arcybiskupa gnieźnieńskiego. Świadczy to o tym, że Bogumił musiał mieć szczególne względy u dostojników kościelnych. Cechowała go zapewne ponadprzeciętna mądrość i ogromna wiara. Sam kronikarz Wincenty Kadłubek pisał o nim tymi słowami: Mąż pełen cnót i wiedzy (…), wyróżniający się dobrymi obyczajami, pełen szlachetności umysłu.
Przez dwanaście lat, mądrze kierował diecezją gnieźnieńską, a po tym czasie zdecydował się na odpoczynek. Na ręce kardynała złożył rezygnację i wyjechał do Dobrowa. Urządził sobie tam pustelnie, by z dala od zgiełku miasta i ludzi, kontemplować prawdy wiary, pokutować, modlić się i studiować Pismo Święte. W niedziele odprawiał Msze, w których mógł uczestniczyć każdy chętny.
Zmarł po około pięciu latach od przybycia do Dobrowa. Kult Bogumiła szybko zaczął się roztaczać po całej Polsce. Oficjalnej jego beatyfikacji, dokonał w 1925 roku, ówczesny papież – Pius XI.
