ŚWIĘTA BOLESŁAWA
Błogosławiona Bolesława Lament na świat przyszła w lipcu 1862 roku, jako pierwsza córka łowickiego rzemieślnika. Mała Bolesława wychowywana była w atmosferze miłości, szacunku i ogromnej wiary w Boga. Chętnie pomagała rodzicom w opiece nad młodszym rodzeństwem oraz przy wszystkich domowych pracach. Pilnie się uczyła i nigdy nie było z nią żadnych problemów wychowawczych.
Gdy ukończyła gimnazjum w Łowiczu, postanowiła kontynuować naukę w warszawskiej szkole krawieckiej. Zdobywszy zawód, wróciła do rodzinnej miejscowości i otworzyła swój własny zakład. Szybko poczuła jednak, że nie jest to do końca to, co da jej szczęście. Mając 22 lata, wstąpiła więc do zgromadzenia sióstr Rodziny Maryi by swoje życie oddać Bogu i pomagać potrzebującym.
Przygotowując się do przyjęcia habitu, Bogusława oddawała się modlitwie, kontemplacji i studiowaniu Słowa Bożego. Jako kobieta zorganizowana, inteligentna i mająca wiele uzdolnień, uczyła w dziewczęcych internatach i podstawówkach.
Cały czas jednak nie była pewna, co jest jej przeznaczeniem. Mając 31 lat, opuściła zgromadzenie i wróciła do rodzinnego domu. Rok później zmarł jej ojciec, a po otrząśnięciu się z tragedii, cała rodzina przeprowadziła się do Warszawy, wierząc że tu łatwiej będzie znaleźć im pracę.
Mieszkając w Warszawie, Bolesława poznała ojca Honorata Koźmińskiego, który wkrótce stał się jej duchowym przewodnikiem. Widząc ogromny potencjał i chęć czynienia dobra przez dziewczynę, Honorat namówił ją do objęcia stanowiska świeckiego przełożonego III zakonu św. Franciszka. Bolesława ochoczo się zgodziła i od tej pory poświęcała się zjednoczeniu chrześcijan.
Rok 1905, był dla Bolesławy tym decydującym. Zdecydowała się bowiem rozpocząć nowicjat i rozpoczęła pracę nad zasadami działania nowego zgromadzenia – Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Chciała by nowy zakon, poświęcił się zbliżaniu do siebie chrześcijan i prawosławnych, oraz pomocy potrzebującym. Rok później przyjęła śluby zakonne, a następnie przeniosła się do Petersburga by tamtejszej młodzieży przybliżyć katolicyzm. Z biegiem czasu, zakon coraz bardziej się rozrastał i rósł w siłę.
Gdy wybuchła rewolucja październikowa, siostry były karane, więzione i głodzone za nauczanie religii. Dzielnie znosiły jednak wszelkie niedogodności i w ukryciu kontynuowały swoją misję. Sytuacja jednak cały czas się pogarszała, więc w 1921 roku, siostry zmuszone zostały do powrotu do Polski. Na miejscu, objęły opiekę nad wysiedlonymi z ojczyzny, młodziutkimi Rosjankami.
Gdy Bolesława miała 79 lat, zachorowała, czego skutkiem był częściowy paraliż. Mimo zmagania z bólem i dyskomfortem, nie poddała się jednak. Dalej dużo się modliła, a swoje cierpienie ofiarowała Bogu. Zmarła w styczniu 1946 roku w opinii świętości. Jej oficjalnej beatyfikacji dokonał w 1991 roku, ówczesny papież – Jan Paweł II.
